تاریخچه دوچرخه

دوچرخه یکی از محبوب ترین روش های حمل و نقل در جهان است، به طوری که حدود 800 میلیون دوچرخه دو به یک از اتومبیل ها بیشتر است. دوچرخه ها همچنین کم مصرف ترین وسیله نقلیه ای هستند که یک دوچرخه سوار در هر مایل حدود 35 کالری (22 کالری در هر کیلومتر) می سوزاند، در حالی که یک خودرو در هر مایل 1860 کالری (1156 کالری در هر کیلومتر) می سوزاند. دوچرخه ها نه تنها برای حمل و نقل، بلکه برای تناسب اندام، مسابقات و تور نیز استفاده می شوند. آن‌ها در اشکال و سبک‌های بی‌شماری، از جمله دوچرخه‌های مسابقه‌ای، دوچرخه‌های سراسری، و دوچرخه‌های ثابت، و همچنین تک‌چرخه‌ها، سه‌چرخه‌ها و دو چرخه وجود دارند.

تاریخ

در سال 1490 لئوناردو داوینچی ماشینی را تصور کرده بود که بسیار شبیه به دوچرخه حرفه ای مسابقه ای مدرن است. متأسفانه داوینچی تا دهه 1960 تلاشی برای ساخت این وسیله نقلیه نکرد و طرح های او نیز کشف نشد. در اواخر دهه 1700، مردی فرانسوی به نام کنت دو سیوراک، سلیفر (Celerifere) را اختراع کرد، یک اسب سرگرمی چوبی خام که از دو چرخ ساخته شده بود و توسط یک تیر به هم وصل شده بود. سوارکار بالای تیر می‌نشیند و با فشار دادن پاهای خود به زمین، وسیله‌ای را به جلو می‌برد.

در سال 1816 بارون آلمانی کارل فون درایس یک اسب سرگرمی قابل هدایت ابداع کرد و در عرض چند سال، اسب سواری سرگرمی به یک سرگرمی مد روز در اروپا تبدیل شد. سواران همچنین دریافتند که می توانند بدون از دست دادن تعادل خود، دستگاه را با پاهای خود از زمین خارج کنند.

قیمت دوچرخه

به این ترتیب، در سال 1840، یک آهنگر اسکاتلندی به نام کرکپاتریک مک میلان یک دستگاه دو چرخ ساخت که توسط یک گام کار می کرد. دو سال بعد، او طی یک سفر رفت و برگشت به گلاسکو به مسافت 40 مایلی (64 کیلومتری) طی یک رکورد 140 مایلی (225 کیلومتری) سفر کرد. چند دهه بعد، یک فرانسوی به نام ارنست میشو اسبی سرگرمی طراحی کرد که از میل لنگ و پدال های چرخان متصل به محور جلو استفاده می کرد. Velocipede که با چرخ‌های چوبی و قاب آهنی و لاستیک‌ها ساخته شده بود، نام مستعار “Boneshaker” را به خود اختصاص داد.

دهه 1860 با اختراع توپی های بلبرینگ، چرخ های فلزی، لاستیک های لاستیکی جامد و تعویض دنده چهار سرعته با اهرم، دهه مهمی برای پیشرفت صادرات دوچرخه بود. در حدود سال 1866 یک نسخه غیر معمول از Velocipede در انگلستان توسط جیمز استنلی ایجاد شد. آن را معمولی یا پنی فارتینگ می نامیدند و یک چرخ جلوی بزرگ و یک چرخ عقب کوچک داشت. Ordinaries به زودی به ایالات متحده صادر شد، جایی که یک شرکت شروع به تولید آنها کرد. وزن این دوچرخه ها 70 پوند (32 کیلوگرم) و قیمت آن 300 دلار بود که در آن زمان مبلغ قابل توجهی بود.

دوچرخه حرفه ای مشهد

در سال 1885، یک انگلیسی دیگر، جان کمپ استارلی، Rover Safety را ایجاد کرد، که به این نام نامیده می‌شود زیرا ایمن‌تر از معمولی بود که در توقف‌های ناگهانی، سوار را روی چرخ بزرگ جلو می‌چرخاند. Safety دارای چرخ هایی با اندازه مساوی از لاستیک جامد، چرخ عقب زنجیردار و قاب الماسی شکل بود. پیشرفت های مهم دیگر در دهه 1800 شامل استفاده از لاستیک های پنوماتیک جان بوید دانلوپ بود که دارای لوله های داخلی پر از هوا بود که باعث جذب ضربه می شد. ترمزهای زیر لیوانی در سال 1898 ساخته شدند و اندکی پس از آن چرخه آزاد دوچرخه حرفه ای خوب را با اجازه دادن به چرخ ها برای ادامه چرخش بدون رکاب زدن آسان کرد.

این قاب از مثلث های جلو و عقب تشکیل شده است، جلو در واقع بیشتر یک چهار ضلعی از چهار لوله را تشکیل می دهد: لوله های بالا، صندلی، پایین و سر. مثلث عقب متشکل از پایه‌های زنجیر، صندلی‌ها و چرخ‌های عقب است. چنگال و لوله فرمان به لوله سر در جلوی قاب وصل شده است.
این قاب از مثلث های جلو و عقب تشکیل شده است، جلو در واقع بیشتر یک چهار ضلعی از چهار لوله را تشکیل می دهد: لوله های بالا، صندلی، پایین و سر. مثلث عقب متشکل از پایه‌های زنجیر، صندلی‌ها و چرخ‌های عقب است. چنگال و لوله فرمان به لوله سر در جلوی قاب وصل شده است.

در طول دهه 1890 دوچرخه‌ها و تراکتور اسباب بازی بسیار محبوب شدند و عناصر اصلی دوچرخه مدرن در حال حاضر وجود داشتند. در نیمه اول قرن بیستم، آلیاژهای فولادی قوی‌تر، لوله‌های قاب نازک‌تری را ایجاد کردند که دوچرخه‌ها را سبک‌تر و سریع‌تر می‌کرد. چرخ دنده های دنده دنده نیز توسعه یافته اند که امکان سواری نرم تری را فراهم می کند. پس از جنگ جهانی دوم، محبوبیت دوچرخه با رونق یافتن خودروها کاهش یافت، اما در دهه 1970 در طول بحران نفت، دوباره دوباره افزایش یافت. تقریباً در آن زمان دوچرخه‌های کوهستانی توسط دو کالیفرنیایی به نام‌های چارلی کلی و گری فیشر اختراع شد که لاستیک‌های پهن دوچرخه‌های بادکنکی قدیمی‌تر را با فناوری سبک وزن دوچرخه‌های مسابقه ترکیب کردند. در عرض 20 سال، دوچرخه های کوهستانی از دوچرخه های مسابقه ای محبوب تر شدند. به زودی هیبریدهای این دو سبک، فضایل هر یک را با هم ترکیب کردند.